Geçmiş zaman olur ki, hatırladıkça içimizi bir hüzünle karışık sıcaklık kaplar. Çocukluğumuzun Bursa’sı, 80’lerin, 90’ların o masum ve samimi şehri hâlâ belleğimizin bir köşesinde yaşıyor. Sokak aralarında top oynadığımız, akşam ezanı okununca annemizin sesiyle eve koşa koşa döndüğümüz günler… Mahalle bakkalının veresiye defterini namus gibi sakladığı, fırıncının ekmeği müşterisine güvenle uzattığı, komşuluk kültürünün kapıları ve gönülleri açtığı günlerdi onlar.

O zamanlar sokakta yaşlı bir amca gördüğümüzde selam verir, çantasını taşırdık. Kadınlar pazar alışverişinde tanımadığı çocuklara bile meyve ikram ederdi. Yaz tatillerinde mahalleye yeni taşınan bir çocuk hemen oyuna alınır, kimse dışlanmazdı. Mahalle abisi, delikanlıya sadece “yanlış yapma” derdi, mesele orada biterdi. Kavga eden iki arkadaş ertesi gün yine birlikte misket oynar, barışmayı bilirdi. Büyüklere saygı, küçüklere sevgi bir öğüt değil, kendiliğinden yaşanan bir değerdi.

Şimdi ise aynı sokaklardan geçerken, aynı sıcaklığı hissetmek zor. Beton yükselmiş, samimiyet azalmış. Çocukların oyun alanı apartmanların otoparkına sıkışmış, “saklambaç” yerine tablet oyunları var artık. Selam vermek lüks, güvenmek cesaret ister olmuş. Eskiden delikanlılık onur, mertlik, vicdan demekti; bugün dizilerde silah sallayan, herkese bağıran tiplerin adı “delikanlı” olmuş. Eskiden komşu, komşunun çocuğunu azarlayabilir, doğruyu yanlışı öğretebilirdi. Bugün aynı şeyi yapmaya kalksan “sen karışma” deniliyor. Bir zamanlar anneye, bacıya el kalkmazdı; bugün sosyal medyada eşini dövenin görüntüsü bile reyting uğruna paylaşılır olmuş.

Geçmiş zaman olur ki… Ama biz bu zamanı sadece hatırlamakla yetinirsek yarın aynı pişmanlıkla çocuklarımıza bakacağız.
O yüzden şimdi, bugün; yeni nesle büyüklere saygıyı, küçüklere sevgiyi, dostluğu, samimiyeti öğretmek bizim boynumuzun borcu. Menfaatsiz dostluğun, çıkarsız arkadaşlığın, edebin, hayânın, onurun hâlâ var olduğunu göstermek zorundayız.

Çünkü biliyoruz ki bir gün hepimiz yaşlanacağız, hepimiz öleceğiz. Arkada bırakacağımız şey; arabamız, evimiz, takipçi sayımız değil; insanlığımız ve hatırlanma biçimimiz olacak.
Geçmiş zaman olur ki… yarın o günler, bizim bugünkü davranışlarımızla şekillenecek.

Ve soruyorum: Bugünün çocuklarına, yarının torunlarına nasıl bir Bursa bırakmak istiyoruz?

Sevgiyle kalın..

Ebubekir YUCA