Bizim memleketin iki kutsalı var:

Biri, randevusu başlı başına dert… Hadi randevuyu mucizeyle aldın diyelim; bu sefer süresi bol sürprizli, kutsal Schengen vizesi!

Diğeri ise kendini tapu kadastroya kayıtlı sananların işgal ettiği, kutsal sol şerit!

İkisi de kimseye kolay kolay nasip olmayanlardan…

Randevu bulmak için gece 03:00’te siteyi yenileyen de, sol şeridi 90’la kapatan da aynı kafadan:
“Sen kimsin de geçeceksin?”

Schengen konsolosları gün vermiyor, sol şerit efendisi yol vermiyor…
Yani biri Avrupa’ya almıyor, öteki anayolda Schengen’den hızlı red basıyor!

İkisinde de mesaj net:
“Canın istediği gibi geçemezsin hocam!”

Sol Şerit Aşkı: Bir Üstünlük Tutkusu

Sol şerit aşkı, bir hız meselesi değil; tam bir üstünlük tutkusu! Yolun tapusu yok ama davranış tapulu.
Arkadan selektörle rica et, kornayla yalvar… Hepsi boş! Çünkü o şerit, onların krallığı!

Schengen Vizesi: Evrak Fetişizmi ve Güven Sorunu

Vize derdi aslında sadece Avrupa’ya girmek, seyahat etmek değil; tam açılımıyla bir sabır sınavı!

• Dosya kalınlaştıkça güven azalıyor → güven sorunu
• Evrak arttıkça şüphe büyüyor → evrak fetişizmi

Her defasında “biz size pek güvenmedik” bakışıyla, yıllarca süren psikolojik bir sınav…
Sanki Avrupa bizsiz çok güvenli de biz girince bozulacak!

Üstün Gelme Psikolojisi

Aslında mesele sadece yol vermemek ya da randevu bulamamak değil; mesele yıllardır süren bu “üstün gelme” psikolojisi.

Günün sonunda fark ettim ki;

• Avrupa kapısı da otoyol kapısı da aynı:
  Kimisi “giremezsin” diyor, kimisi “geçemezsin.”

Son Söz

İkisinin de reçetesi aynı galiba:
Biraz sabır, biraz dua ve biraz da şans!

Sebla Pamir Güler