Bir zamanlar iyilik sessizdi.
Yapılır, unutulur, anlatılmazdı.
“Sağ elin verdiğini sol el bilmesin.” denirdi ya, biz de öyle büyüdük.

Ama artık dünya değişti.
İnsanlar görmeden inanmıyor, duymadan hissetmiyor.
Ve bazen iyiliği göstermek, aslında bir iyiliği daha doğuruyor.

Eskiden gizlice uzattığımız bir yardım eli, şimdi bir çocuğun gülüşüyle, bir annenin duasıyla görünür olmak zorunda.
Çünkü o görüntü, o hikâye... başkasına “ben de yapabilirim” dedirtiyor.
Belki de çağımızın en güzel yanı bu: iyiliğin bulaşıcı hale gelmesi.

Artık gizlenmek değil, göstermek sorumluluğumuz.
Gösterelim ki, bu dünyanın hâlâ iyi kalpli insanlar olduğunu herkes hatırlasın.
Çünkü kötülük sesini çok yükseltti; sessiz kalan iyilikler duyulmaz oldu.
Biz o sessizliğe ışık olmalıyız.

Bir gülümsemeyi, bir yardımı, bir çocuğun umut dolu bakışını paylaşmak artık bir gösteriş değil — bir farkındalık çağrısı.
İyilik paylaşıldıkça büyüyor, gizlendikçe kayboluyor.
Belki de bugün bir paylaşım, bir çocuğun hayatını değiştiriyor.

Yoncadır Kadın Derneği’nde yıllardır şunu gördüm:
Bir insanın kalbine dokunmak, sadece o kişiye değil, topluma da şifa veriyor.
Her paket, her destek, her dokunuş bir iyiliğin hikayesi oluyor.
Ve bu hikâyeleri anlatmak, insanlara “bu dünyanın hâlâ güzel olduğunu” hatırlatıyor.

Evet, iyiliğin modası geçmez.
Ama artık onu saklamanın zamanı geçti.
Görünsün, yayılsın, ilham olsun.
Çünkü biz paylaştıkça, dünya biraz daha güzelleşiyor.

Birine dokun, çünkü belki de o kişi için sen, bu dünyanın şansı olacaksın.

Cansu Vatansever Tüfekçi