Sonra televizyonu açıyorum, haberlerde “rekor işsizlik” diye başlıklar dönüyor. Sosyal medyada ise onlarca mesaj: “İş arıyorum, iş bulamıyorum.”

Bir yerde bir terslik yok mu sizce de?

Aslında sorun belli: işsizlik değil, iş beğenmemek.

Yeni nesil ne yazık ki çalışmadan, öğrenmeden, üretmeden, “hazır” istiyor.

Ayşe Arman’ın bir röportajında okudum;

“İlk işe alındığımda çok sevinmiştim, maaş bile sormadım. Çünkü bir şey öğrendikten sonra zaten hak ettiğim maaşı alacağımı biliyordum.”

Ne kadar doğru bir söz!

Bugünün gençliğinde bu heyecan, bu mütevazılık, bu öğrenme isteği neredeyse yok olmuş durumda.

Bir iş görüşmesine geliyorlar;

tecrübe sıfır, enerji yok, sempatiklik yok…

ama istedikleri maaş, o pozisyonda beş yıl çalışan birinden fazla.

İşveren zaten ekonomik baskı altında.

Bir yandan maliyetleri kısmaya çalışıyor, bir yandan tecrübesiz bir çalışanın “ben bu maaşa çalışmam” çıkışıyla karşılaşıyor.

Sonra da diyoruz ki “işsizlik var”.

Hayır, işsizlik yok.

Gerçekten çalışmak isteyenin iş bulamaması mümkün değil.

Ben her zaman şuna inanırım:

Bir insan işe başladığında eğer gayretli, dürüst ve öğrenmeye açıksa, patronu ondan asla vazgeçmez.

Çünkü hiçbir patron kazandıran elemanı bırakmaz.

Bugün “iş bulamıyorum” diyenlerin bir kısmı, belki de fırsatları “beğenmedikleri” için kaçırıyor.

Belki de artık şu gerçeği kabul etmemiz lazım:

İş beğenmemek, işsiz kalmaktan daha büyük bir lüks.

Ve unutmayın;

kimse oturduğu yerden “başarılı” olmadı.

O yüzden iş değil, tavır beğenilmiyor artık.

Esra Yalçın Ünal