Şimdi sorsan bir çocuğa “izzet” ne demek, bakar yüzüne.
“Vakar” desen, İngilizce sanır.
“Merhamet”, “haysiyet”, “müsamaha”, “iftihar”, “şefkat”, “edepli”...
Hepsi yavaş yavaş gitmiş bizden.

Kelimeler gitmiyor aslında,
Kelimeler bizle birlikte eksiliyor.
Çünkü onları kullananlar azaldı.
Bir sözlükte karşılığı olsa da
Bir kalpte yankısı kalmadıysa, o kelime artık ölüdür.

Eskiden bir büyüğe “müsadenizle” denirdi.
Şimdi "geçiyorum" diyoruz.
Eskiden biri sofraya davet edildiğinde “buyurun” denirdi,
Şimdi "istersen gel" var.
Aradaki fark sadece kelimeler değil,
Kültürün, saygının, zarafetin ve insanlığın kaybı.

Birine “sağ ol” denildiğinde gerçekten dua edilirdi.
“Allah razı olsun” sadece bir kalıp değil, bir niyetti.
"Helallik" istemek büyük bir hesaplaşmaydı,
Şimdi "hakkını helal et" cümlesi bile kopyala-yapıştır gibi.

Biri selam verdi mi, “aleyküm selam”la alınırdı,
Şimdi çoğu zaman, ekrana bakarken “hımm” diye geçiştiriliyor.

Ve o eski mektuplar…
“Kalem kağıt oldum, sana yazdım” diye başlardı.
“Gözlerinden öperim” diye biterdi.
Şimdi emojilerle anlatıyoruz duyguyu.
Bir “gülücük” yollayıp geçiyoruz,
Oysa kelimelerin bile gözleri vardı eskiden…
Bakardı, hissederdi, ağlardı.

Bu yazı sana “eski” kelimeleri öğretmek için değil canım okurum,
O kelimelerle yaşanan duyguları hatırlatmak için.
Çünkü bir toplum sadece toprağını kaybedince değil,
Diline sahip çıkmadığında da çürür.

Ve şimdi bir çağrı:
Haydi o kelimeleri tekrar kullanalım.
Kızmadan önce “rica ederim” diyelim.
Küsmeden önce “gönlünü almak isterim” diyelim.
Vedalaşırken “hakkını helal et”i eksik etmeyelim.
Birine “Allah senden razı olsun” deyince,
İnanalım ki sadece o değil, biz de iyileşiriz.

Çünkü kelimeler sadece ağızdan çıkmaz…
Gönülden çıkan kelime, kalbe varır.
Ve belki de, unuttuğumuz o kelimelerle
Kaybettiğimiz insanlığımızı yeniden buluruz.

Haydi sizlerde unuttuğumuz o güzel kelimelerden bir kaç örnekle yazımıza destek veriniz.

Sevgiyle Kalın..
"Her şey sizinle güzel"

Ebubekir Yuca